-arbitralność- między formą a treścią nie ma związku naturalnego, nie ma np. powiązań między wyrazem brzoza a drzewem, do którego się odnosi. Nie oznacza to jednak dowolności-raz ustalony związek między formą a treścią jest związkiem obowiązującym w obrębie danego społeczeństwa;
-semantyczność- znaki językowe odsyłają odbiorę do jakiś zjawisk otaczającego świata. Treść znaków jest zawsze ogólna- odsłyłac może jednocześnie do jednej, konkretnej rzeczy i do całej klasy, np. słowo tulipan odnosi się do pojedynczego okazu i do całej grupy kwiatów o określonym wyglądzie;
-dwuklasowość- język zorganizowany jest na dwóch poziomach: ze składników mniejszych buduje się struktury większe-zadania, wyrazy;
-autonomiczność- w każdym języku można mówić o sprawach, zdarzeniach odległych w czasie i przestrzeni;
-kreacyjność- człowiek może mówić o wszystkim, a więc ma zdolność tworzenia i rozumienia coraz to nowych słów i wypowiedzi;
-metajęzykowość- w każdym naturalnym języku można mówić o samym języku, np. definicje językowe
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz